De bevalling van mijn tweede zoon Maurice mag je gerust sportief noemen. Het soort bevallingen dat de overijverige IT-vriend die we inmiddels allemaal hebben op YouTube heeft gevonden en zonodig even in de Whatsapp groep moest gooien. Inclusief de oerschreeuwen die enkel onverdoofd bevallende vrouwen slaken in hun “het-is-jij-of-ik”-gevecht tegen de pijn.
Alleen beviel ik niet onverdoofd. Maar daar lag ik wel; te huilen als een terminaal verwonde wolf terwijl ik 3,5 kilo babygeweld door mijn lijf duwde en elke ooit zo strakke en nauwsluitende millimeter ervan voelde uittrekken in vormen en proporties waarvan we met zijn allen weten, NIET OK.
Rondom mij stonden twee vroedvrouwen te supporteren alsof ik Wout Van Aert op de Brico Cross was. En daarnaast mijn man Nick. Ik zou willen zeggen sprakeloos door het mirakel dat ik daar aan het verrichten was, maar eerlijk gezegd is hij dat meestal, sprakeloos. Hij is niet De Man van de Vele Woorden, en dat vind ik doorgaans dik ok al was het maar omdat dat meer ruimte geeft aan mijn woorden. Maar daar op dat moment toch even niet. Niet echt. En al zeker niet als ik de hele boel plots voelde stroppen.
Ergens is er nu een lezer die nu danig gedegouteerd is weggesurft, en ik zou zeggen, good on you. Want dit is niet de post voor gevoelige magen. Eerder die van rauwe eerlijkheid en plastische beschrijvingen. Want dat is de vrouw die ik in het moerasserige ploeterproces van moederschap geworden ben. Rauw en zonder teveel franjes.
En dus terwijl ik daar lag, met aan de ene zijde twee opgefokte vroedvrouwen en aan de andere zijde – veilig achter de frontlinie – mijn woordeloze man (en voor de volledigheid, ergens op een ander verdiep van het ziekenhuis, ook nog mijn gynaecoloog, in de weer met die andere vrouw die zich er zo nodig nog moest tussenwringen), stropte het; mijn bevalling.
Het hoofdje erdoor en tussen twee weeën in terug naar binnen. En dan de aan paniek grenzende wanhoop die je overvalt bij de gedachte: “ wat als dit gewoon niet lukt?!” Wat als ik hem er niet uitkrijg? Die al snel overslaat in de overtuiging “IK KRIJG ER HEM NIET UIT”. Ik krijg er hem niet uit, huil je fluisterend terwijl je het gevoel hebt elk moment te zullen gaan openscheuren. “Ik ga straks scheuren en krijg er hem niet uit!”.
Jawel! Jawel! Je bent er bijna, joelen de vroedvrouwen down under.
Waarop je boos wordt, op dat vreselijke vroedvrouwerige enthousiasme, op die gynaecoloog die besliste dat andervrouws bevalling blijkbaar belangrijker is dan de jouwe – en zal ik mss ineens maar in de wagen gaan bevallen om niet teveel te storen?! – op je ongeboren baby, die je lichaam aan het stretchen is op manieren waarvan je niet eens wist dat ze bestonden, maar waarvan je op zijn minst weet dat ze niet zo zouden moeten stretchen.
Je word kwaad als je het ineens uitroept: ‘het lukt me niet VERDOMME’, en wil iemand dat nu gewoon eens geloven en aanvaarden en daarmee werken?!
Waarop je woordeloze man: “Komaan he schat, je kan het”.
En terwijl ik de woorden typ denk ik, hoe lauw kan een supportersleuze zijn?! Maar dat is het voordeel van een man van weinig woorden. Als die er al uitkomen hebben ze een zeker gewicht.
En dus dacht ik, inderdaad, ik kan het, en dan scheur ik maar en dan zien we wel weer.
Wat ik niet wist, is dat ik daar, op dat moment, les 1 kreeg in de cursus die moederschap is: gewoon. blijven. gaan.
De dag waarop je moeder word, is de dag waarop je keuzestresslevels plots onder de nul duiken. Chinees afhalen of Italiaans gaan eten? Geen van beide. Kleedje met laarzen of skinny jeans met pumps? Gewoon de-broek-die-past met schoenen-die-blijven-zitten-terwijl-je-achter-de-kinderen-aan-holt. Eerst seks en dan lopen, of andersom? Ga jij maar lopen dan doe ik … Laat maar. Je snapt het punt wel…
Dat het op een heel aantal vlakken in ons leven lijkt alsof simultaan met ons water ook onze vrijheid gebroken wordt. En dat we met zijn allen in een eerste tijd metaforisch als een gek aan het dweilen slaan, in een bijna wanhopige poging ons vast te klampen aan die verloren vrijheid waarvoor iedereen ons murw gewaarschuwd had.
Gaan dansen of uit eten? Blijven liggen of early morning workout? Voor de surfclub kiten of toch maar de grens oversteken? Elke dag werd ik wel ergens een keuze afgenomen.
Maar zonder enige twijfel de moeilijkste voor mij om af te geven; de keuze waaraan mijn onderbewustzijn was vastgeklampt als een tiener aan een vers uit de mand gegraaid en afgeprijsd H&M x Designer-stuk, was mijn keuze om het af te trappen. De last resort als relaties te moeilijk werden of jobs te lastig. I weasled out. Of op zijn Nederlands, ik wezelde hem. Ik bolde hem. Je snapt het wel.
En daar stond plots voor het eerst in mijn jongvolwassen leven een realiteit voor mij waar ik niet onder of rond of over kon. Waar ik niet kon aan ontsnappen. Voor het eerst in mijn leven kon ik niet anders dan me vast te klampen en door te ploeteren – hoe modderig het ook werd en hoezeer ik het gevoel had te mislukken en gewoon ver weg wou kruipen in een kast waar niemand me vond.
Borstvoeding. Ploeteren tot op het punt waarop je je afvraagt of je pasgeboren zoon je niet elk moment zou vragen of je überhaupt wel weet waar je mee bezig bent en zouden we met zijn allen niet gewoon lekker op flesvoeding overstappen?
Kleertjes aandoen? Worstelen met die kleine, veel te plooibare ledemaatjes tot je kleintje in houdgreep gemanoeuvreerd naar je terug ligt te staren vanuit zijn berenpakje en meer weg heeft van een zeester dan een beer. Waarop je simultaan aan het lachen en het wenen slaat voor alweer dat weggesmeten geld en het besef dat behalve dit berenpakje alleen nog die marginale training proper is, waarvan je niet eens meer weet wie hem je geschonken heeft, of het tijger-van-winnie-the-pooh-pakje inclusief muts waaraan de poetsvrouw zich een breuk betaalde omdat dat toch zo schattig is, en waarbij je vermoed dat haar moeder haar wellicht nooit in foute kledij gehesen de speelplaats op gestuurd heeft.
Dat noodgedwongen pragmatisme. Gewoon blijven gaan en dan zien we wel weer. Rotsvast overtuigd dat achter de volgende bocht een antwoord, een oplossing of een propere body ligt. Dat is zonder twijfel het eerste juweel dat moederschap me gebracht heeft. Want het leven is als die old school Nintendo spelletjes: als jij met je mannetje niet vooruitgaat, blijft het scherm stilstaan en gebeurt er niets.
Blijven vooruitgaan, al is het ploeteren. Blijven opstaan al kan je niet meer. En telkens weer versteld staan, van jezelf, van je kind, van je partner, van het leven.
Want moederschap breekt en kraakt je en maalt je fijn. Maar net zoals een been dat terug aan elkaar groeit, zijn we op de plaatsen waar we gebroken zijn en opnieuw beginnen sterker dan we ooit waren. En we kunnen breken, hell, we kunnen zelfs scheuren. Maar scheuren genezen en breuken herstellen, en in de ruïnes van het meisje dat we waren, staat een nieuwe vrouw op. Onverschrokken, ongecensureerd en oogverblindend mooi. Kijkend naar onze kinderen, die lijken te willen zeggen, oh you’re winging it, mom…
Wat dat noodgedwongen en tegen beter weten in voortploeteren en verderzetten voor me deed, is dat ik stilaan begon af te leren om op te geven. Ik leerde af om mezelf op te geven. Ik bleef aan mijn eigen zijde staan, daar, temidden de chaos van besmeurde body’s en huilende kinderen en zag dat, al was het ploeterend; het lukte me wel.
En jongens wat dat voor mijn zelfvertrouwen deed… Ik, de kampioene van de course correction. De runaway bride. Opperhoofd van de clan het gras is groener aan de andere kant – of op zijn minst de kant waar ik niet bij ben.
Ik, de vrouw die me al zo vaak verslagen, verschalkt, versnipperd had gevoeld.
De gedoodverfde nummer twee.
De beste vriendin terwijl je beste vriendin het liefje wordt.
I. Was. Winging. It. Plotseling.
Ik slaagde erin te blijven opstaan elke nacht al was ik uitgeput, borstvoeding te geven al deden de eerste 10 slokken zo’n pijn dat ik me met moeite kon bedwingen baby Gustin van de tepel te slaan. Ik slaagde erin terug te sporten en fit te worden. Ik slaagde erin om temidden de wervelstorm aan twijfel en emotionele overprikkeling die die eerste maanden moederschap zijn, in balans te blijven. Gewoon omdat ik bleef gaan. Omdat ik elke keer opnieuw één voet voor de andere zette, al waren de dagen bij wijlen zo mistig dat ik geen idee had waar ik zou uitkomen.
Do it anyway, is rond de tijd dat ik voor het eerst moeder werd mijn mantra geworden. Het is ook rond die tijd dat ik mijn eerste boek schreef en publiceerde.
Do it anyway. Het is het vertrekpunt voor elke droom die we in stilte – of niet zo in stilte koesteren. Het is wat ik sindsdien elk en ieder van mijn cliënten op het hart druk als ze me hun wildste dromen en verlangens toevertrouwen en in dezelfde adem alle manieren waarop die dromen en verlangens niet mogelijk of te hoog gegrepen of te duur of te knap zijn voor hen.
Onze dromen en verlangens zijn als vuurtorens waarop we ons richten. En de weg ernaartoe al even vaak stormachtig als niet. Natuurlijk zal je tegenslagen kennen. Natuurlijk zal je twijfelen aan jezelf. Natuurlijk zal niet iedereen applaudisseren voor datgene wat jij in het diepste van je ziel wil gaan doen. Sommigen zullen wensen dat zij het deden en anderen zullen het oprecht helemaal niets vinden.
Natuurlijk, want je dromen en verlangens zijn de vuurtorens; en of we ze al dan niet bereiken doet er eigenlijk niet echt toe. Wel het soort vrouw die we worden onderweg ernaartoe. En elke storm blaast weer een laagje masker en andermans meningen van ons weg, een laagje censuur en misplaatste bescheidenheid. Als we het toelaten en de moed hebben om ze te trotseren en er niet van weg te lopen.
Moederschap, zoals alles wat het leven de moeite waard maakt, zal je breken en malen en in stukjes scheuren tot er niets meer overschiet van wie je was, zodat je kan worden wie je bestemd bent te zijn. Weglopen van dat proces is als een winnend lottoticket weggeven omdat je de moeite niet wil doen om te krassen – niet het beste idee dat je al had.
X
Nath